Üniversiteye giriş sınavları açıklandı. Tosçelik Fen Lisesi öğrencilerinden 7’si ilk bine girmeyi başardı. İlk onbeşbinde 55 öğrencimiz var.
Bu şu demek:
Tosçelik Fen Lisesi’nde eğitim gören 40 öğrencimiz tıp fakültelerine yerleşebiliyor. Kutluyorum..
SBS’de de İskenderun’da üç öğrencimiz Türkiye birinciliğini paylaştılar..
Kazananlar sevindi, sıralamada istediği yere ulaşamayanlar ise kahroldu.
Gençlerimizdeki heyecan ve coşku, ileride bir iş bulma gayreti için..
Herkes güzel bir mevkide, kendi ayakları üzerinde durmak için çalışmak ister..
Doktor, öğretmen, mühendis veya mimar dışında öyle çok branşlar var ki..
Okuyup, mezun olduktan sonra ortada kalan binlerce işsiz var..
Gönül ister ki.. Her branşın bir istihdam kaynağı olsun..
Yatırımların ve yatırımcıların üzerinde titremem bu yüzden..
Pırıl pırıl gençlerimizin ortada kalıp, kahvehane köşelerinde vakit geçirmelerini görmek, vicdanımı sızlatıyor.
Bunu geçtiğimiz günlerde bir kez daha gördük:
Kenan Işık’ın sunduğu “Kim Milyoner Olmak İster?” adlı yarışmanın yarışmacılarından biri de 35 yaşındaki Ayça Seren Ural’dı..
O konuşunca, boğazım düğümlendi..
Ayça, Marmara Üniversitesi İletişim Fakültesi Gazetecilik Bölümü’nden mezun. İki çocuk annesi..
Hayatını nasıl kazanıyor biliyor musunuz?
– Simit satarak!
Hemen her yıl, binlerce genç aynı fakülteden mezun oluyor..
50 küsur dersin sınavına girip dirsek çürütüyor..
Ya sonra? Kaçınılmaz son!
– Yüzde 95’i hayal kırıklığına uğruyor ve işsiz kalıyor…
İşte İskenderun.. MKÜ’nün Turizm ve Otelcilik Meslek Yüksek Okulu var..
İş bulacakları tek bir 5 yıldızlı otel yok..
İnternet gazeteciliği diye bir bölüm var.
Okuyan öğrenciler açıkta..
Birçok gazete de tel tel dökülüyor..
Kopyala/yapıştır, iş bitiyor..
Bunun için okul okumaya ne gerek var?
Sağlık Lisesi var, ta Pirinçlik’te..
Sağlık yatırımı yapılacak.. Kucak açmak varken, yerden yere vuruyoruz..
Böyle olunca, soruyoruz:
– Kaçı eğitimini aldığı alanda iş bulacak?
Birkaç bin doktor ve hemşire, birkaç bin mühendis, birkaç bin öğretmen, birkaç bin işletmeci.. Peki ya gerisi?
Düşünün o halde..
İskenderun sanayi şehri olmasaydı..
Binlerce gencin durumu ne olacaktı?
Ama iş eleştirmeye gelince, atış serbest!
AVM’ye kızıyoruz ama, 2 bin kişi çalışıyor..
Sadece sağlık sektöründe çalışan yüzlerce gencimiz var..
Bunların yanında otellerimiz olsaydı..
Turizm yatırımları gelseydi..
Yeni yatırımlara itiraz olmasaydı..
Yenilikçi projeler hayat bulsaydı, işsiz gençler için bir umut doğmayacak mıydı? Dün, Ekonomi Bakanı Zafer Çağlayan’ın Japonya izlenimlerini okuyorum. Japon firmalarının Türkiye’deki yatırımlarında büyük bir artış olacağını söylerken, heyecanlanıyorum.
Keşke İskenderun’a da gelseler..
Gelsinler ki, istihdam kapıları artsın..
Şimdi moda;
Enerji yatırımlarına da itiraz ediyorlar..
Geçenlerde CHP Lideri Kemal Kılıçdaroğlu konuşuyor. Diyor ki:
– Enerjide, Rusya’ya yüzde 60 bağımlıyız!
Çok şükür anladı..
Ama destek vermeye gelince; o da oralı olmuyor, partisi de..
Sebebi açık:
Türkiye’de yapılması planlanan 130 milyar dolarlık enerji projeleri olduğunu Ekonomi Bakanı Zafer Çağlayan söylüyor da, CHP niye, neden ve niçin itiraz ediyor? Bu kafayla bağımlılıktan nasıl kurtulacağız?
Bu itirazların ışığında;
Türkiye nasıl kalkınacak?
İskenderun nasıl büyüyecek?
Ve asıl soru:
Üniversitelerden mezun olan binlerce gencimiz işsiz kalması, ‘itirazcıların’ hiç mi hiç vicdanını sızlatmıyor?