Cemreler peş peşe düşmekle baharın gelişini müjdeledi bizlere.
Önce havaya,sonra suya ve bir kaç gün sonra toprağa.
Kara kışın soğuğundan ,karından-yağmurundan ve fırtınasından; ısınan havanın tılsımına,yeni yeni yeşeren ağaçların yeşilliğine, açan çiçeklere ve gülen yüzlere selam olsun.
Özlemiştik baharı, coşkuyu,tebessümü.
Baharla tekrar yeşersin, kırılmış umutlar.
Bahar berekettir.
Bereketi, tüm ülkem insanının üzerine olsun.
Doğa’nın uyanışı; ülkem insanının uyanışı olsun.
“Uyan ey Halkım uyan”.
Cemreler düşmedi mi aklına, yüreğine ve de cebine.
Cemreler koca doğayı ayağa kaldırırken ,ısıtırken; sende canlan, bak önüne, ilerine.
Yıllardır sana verilenlerle; uyutuldun,yoksullaştın ve sömürüldün.
İyi niyetin kötüye kullanıldı.
Elindeki ekmek alındı. İnançlarınla oynandı.Tüm değerlerin alt-üst edildi.
Aç gözünü ,aç aklını,aç vicdanını ; bırak, kabarsın baharla birlikte.
Zekamızla alay edenleri utandırma zamanı.
Yıllardır saman altından su yürütmediler, suları oluk oluk akıttılar.
Bal teknesinin ucunda oturup kepçe kepçe yediler.
Sana da o balı rüyanda görmeyi reva gördüler.
Oynanan kirli oyunlardan bıktık.
Bir kuru yaprak misali sağa, sola savrulmaktan usandık.
Malum yüzleri her dakika her saat görmek,seslerini duymak,hikayelerini dinlemek kaderimiz değil.
Ellerindeki tüm imkanları kullanarak evimize,iş yerimize hatta özelimize girerek kara kışı yaşatıyorlar bizlere.
Kandırıyorlar,korkutuyorlar.
Oysa ki bizlerin isteği ;eşit ,adil,gururlu ve onurlu bir hayat yaşamak.
Çok mu abartılı yada ulaşılmaz bir hayat standardımı talep ettiğimiz.
Yıllardır bu ümitle bekledik.Bir türlü gelmedi bizlere bahar.
Reva görülen hep o kara kış oldu.
Kara kışın tüm koşullarından bıktık artık ; Bahar’ı yaşamak hakkımız.
Bak “Doğa” uyandı sen de uyan, sen de uyan…
Halkı hafife almak ve amaçlara alet etmek ne demek görsün cümle alem.
Aç gözünü aç.
Kendin için,çocukların için ,torunların için, sevdiklerin için aç.
Sevgilerin en büyüğüne ve en yücesine layık “ALLAH” için aç…